Een collega maakte de gevolgen van pesten aan haar klas op de volgende manier duidelijk:
Ze gaf alle kinderen in de klas een stuk papier en zei hen het te verfrommelen, het te verkreukelen er een prop van te maken, het op de grond te gooien en er op te stampen. Kortom er echt een puinhoop van te maken, maar het niet te verscheuren. De kinderen vonden dat wel een leuke opdracht en deden hun best het blad zo veel mogelijk te verkreukelen.
Toen kregen ze de opdracht om het papier voorzichtig weer open te vouwen, zodat het niet scheurde en het weer glad te strijken. Ze liet hen zien hoe vol littekens en vuil het papier was geworden.
Toen zei ze tegen de klas dat ze tegen het papier moesten zeggen dat het hen speet dat ze het zo verkreukeld hadden. Maar hoe vaak ze ook zeiden dat het hen speet en hoe ze hun best ook deden om de kreukels weer uit het papier te halen, het lukte hen niet om het blad weer ongeschonden en zonder kreukels terug te krijgen.
De juf wees haar leerlingen op alle littekens die ze achterlieten. En dat die littekens nooit meer zullen verdwijnen, hoe hard ze ook probeerden het vel papier te repareren.
Dat is wat er gebeurt als je iemand pest. Je kan zeggen dat het je spijt, je kan proberen het weer goed te maken, maar de littekens zijn er en die blijven. Mensen van 80 kunnen nu nog navertellen hoe ze op hun school gepest werden. De kreukels gingen er niet meer uit.
De gezichten van de kinderen in de klas vertelden de juf dat haar boodschap was aangekomen.